δεν το πιστεύω ότι κάνω αυτή την ανάρτηση μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Δεν μπορώ όμως να κοιμηθώ. Τον σκέφτομαι, του είχα αδυναμία. Θα γράψω λοιπόν ό,τι σκέφτομαι.Πέρσι αυτές οι ώρες ήταν οι τελευταίες του. Ξημερώματα 4ης Ιουνίου, το φονικό. Ο Νίκος δεν είναι πια μαζί μας, δε θα ξανακούσουμε την δυνατή φωνή του, δε θα ξαναδούμε το αξύριστο πρόσωπο, το βλέμμα του. Τέλος.
Το πρωί. Tο άκουσμα της είδησης. Παγωμάρα, δε θα ξεχάσω τα δάκρυά μου, σαν να ταν τώρα. Και τώρα κλαίω. Και μετά. Μετά ο "Γεωργιανός" χτύπησε και δεύτερη φορά και επέφερε και δεύτερο θάνατο, πιο αργό, πιο βασανιστικό. Τα λόγια τους, τα ρεπορτάζ τους, οι υποθέσεις τους, τα σενάρια, το καραούλι έξω από το διαμέρισμα στο Παγκράτι, οι ζωντανές συνδέσεις, το μπάνιο, το μαχαίρι, η λίμνη αίματος, το νεκροτομείο, οι μαχαιριές.... Όλα επιστρέφουν, όλα είναι σαν τώρα, λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα. Νομίζω ότι ξαναγίνεται, τώρα και γι' αυτό τους σιχαίνομαι, ειδικά σήμερα ακόμη πιο πολύ. Σήμερα θέλω να κλείσω την τηλεόραση. Το οφείλω, το οφείλουμε σε εκείνον,, στη μνήμη του.
Εμένα μου λείπει, δεν ξέρω σε σας....
υ.γ: έλεγα να έκανα ένα αφιέρωμα στους "Δύο ξένους", δε μου βγαίνει, τί να κάνουμε.
Σας αφήνω με ένα video που έφτιαξε πέρσι γι' αυτόν ο MINUS.
