ΒΑΣΙ-ΛΙ-ΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ:
Ο ΤΣΙΑΚΚΑΣ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΙΟ «ΠΙΑΣΑΡΙΚΟ» ΘΕΜΑ
ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ:
Από το
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ στο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ
(εκτός κι αν μας προκύψει στην πορεία "Ό,τι αγάπησα" όπου η αγνοούμενη ήταν ζωντανή και την πέθανε ο Οδυσσέως)
ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟ ΜΟΝΟ ΨΑΧΝΕΙ
Ή
ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ, ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ, ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΟ:
Ο ΤΣΙΑΚΚΑΣ ΓΡΑΦΕΙ –ΚΥΠΡΙΑΚΗ –ΙΣΤΟΡΙΑ
ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ!
Ο Γιώργος Τσιάκκας αποφάσισε, τουλάχιστον
τα τελευταία χρόνια, ότι δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τη λέξη «πλήξη». Γι’
αυτό έχει πάρει τα δύο είδη, δράμα και κωμωδία, εναλλάξ· πάει άπατο το δράμα
(Μόνο μία φορά); Επιστρέφει με μέτρια
κωμωδία (Λύκε, Λύκε είσαι εδώ) που τον αναγκάζει να θυμηθεί παλιές δραματικές
στιγμές που του χάρισαν στιγμές μεγάλης δόξας και αριθμητικής επιτυχίας που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι το ζητούμενο. Μιλάμε φυσικά για τη
σειρά «Βασιλική» (που μας την θύμισε και στην πρόσφατη επανάληψή της το SIGMA), στην οποία μία Ελληνοκύπρια μεγαλώνει σε μία οικογένεια ενός Τούρκου στρατηγού,
ο οποίος ήταν αρκετά πονόψυχος, ώστε να την αρπάξει από τη δίνη του πολέμου και
να τη μεγαλώσει στο σπίτι του στην Κωνσταντινούπολη. Στην Κύπρο η κοπέλα
θεωρήθηκε αγνοούμενη! Πολύ καλό για να 'ναι αληθινό, άρα ό,τι πρέπει για σενάριο.
Εφτά χρόνια μετά ο σεναριογράφος άλλαξε τροπάριο -μόνο η Άλκηστις Παυλίδου έχει ξεμείνει στο χωρόχρονο της "Βασιλικής"). Η νέα του σεναριακή απόπειρα πραγματεύεται την
ιστορία μίας κοπέλας που μεγαλώνει με τις τραυματικές μνήμες της εισβολής και
του αγνοούμενου πατέρα της, γι’ αυτό, όπως διαβάζουμε και στην περιγραφή της σειράς, θα πάρει την
απόφαση «να δώσει δείγμα DNA για να εξακριβωθεί η τύχη του αγνοούμενου
πατέρα της». Γιώργο Τσιάκκα καλώς ήρθες στην πραγματικότητα!
Η σειρά ξεκινά με τη Χριστίνα Παυλίδου να
μιλάει μπροστά από την κάμερα. Ωχ, λέω, πάλι ο Παπακαλιάτης, σε ησυχία δεν
το αφήνουν αυτό το παιδί. Στην πορεία όμως διαπιστώσαμε ότι οι συγκλονιστικοί
πραγματικά μονόλογοι της ηρωΐδας -εξαιρετικά συγκλονιστική η ερμηνεία της
Χριστίνας Παυλίδου – δεν είναι τελικά μονόλογοι μπροστά στην κάμερα αλλά εξομολόγηση στον γιατρό Λούλη - οι σμίλες με τις οποίες ασχολείται η Άλκηστις όλα τα λεφτά - !
Απογοητευτήκατε; Παρομοίως, διότι είχα την -λανθασμένη τελικά- υποψία ότι μπορεί
και να γυρίζουν και ντοκιμαντέρ, διότι είδαμε και κάποια ιστορικά ντοκουμέντα
να περνούν από την οθόνη μας και τα συνεδύασα. Μάλιστα αναρωτιόμουν αν ο
σεναριογράφος έβαλε στο μυαλό του να δημιουργήσει ένα πρωτότυπο είδος δραματικής
σειράς με στοιχεία ντοκιμαντέρ. Φευ όμως. Το μόνο που ενδιαφέρει τον Τσιάκκα
είναι όπως πάντα να παραδώσει μαθήματα, να πάρει την πιο λαϊκή θέση που υπάρχει
για να συγκινήσει, να στηλιτεύσει συμπεριφορές των Κυπρίων που νεκρώνουν την ιστορική μνήμη – π.χ. το μπάνιο στη θάλασσα τη μέρα της
εισβολής, το «εν μας κόφτει» στο άκουσμα των σειρήνων. Υπάρχουν όμως πολύ
χειρότερα πράγματα που κάνουμε οι Ελληνοκύπριοι και δείχνουν ότι ξεχάσαμε το «δεν ξεχνώ» -, να
φανεί ανθρωπιστής –γράφοντας ιστορίες για πονόψυχους Τούρκους... -.
Το πολεμικό δράμα του Τσιάκκα
διαθέτει, αν μη τι άλλο, εξαιρετικές ερμηνείες από όλο το «Τσακκέικο», από τον
πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, αρκετά καλή σκηνογραφία και
ομολογουμένως κάποιες από τις πιο δύσκολες σκηνές που είδαμε στην κυπριακή tv που για να γυριστούν
χρειάζονται χρήμα, χρόνο, γνώσεις, πείρα. Στην περίπτωσή μας τα στοιχεία αυτά
υπήρχαν σε κάποιο βαθμό, ώστε το αποτέλεσμα δεν ήταν εντελώς αποκαρδιωτικό, αλλά
συμπαθητικό. Πρέπει επομένως να εκτιμηθεί. Αυτό που με τίποτα δεν μπορούμε να
παραβλέψουμε είναι τα σεναριακά ατοπήματα, που κάνουν τη σειρά να ξεφεύγει από
τη σφαίρα του πραγματικού αγγίζοντας σουρεαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες
προκαλούν μέχρι και γέλιο.
Ας δούμε κάποια παραδείγματα
Η τουρική εισβολή ξεκινά 20 Ιουλίου στις πέντε
το πρωί από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας. Στη σειρά φαίνεται βρισκόμαστε γύρω
στις 9 το πρωί. Η μικρή Χριστίνα έχει σηκωθεί μάλλον από το χάραμα, έχει αντιληφθεί
σε ηλικία εφτά χρόνων ότι αυτό που γίνεται είναι πόλεμος και το σκάει από το
σπίτι χωρίς να πει το παραμικρό στη μητέρα της.
Στη συνέχεια τη βλέπουμε να τρέχει
μόνη μέσα στα χωράφια την ώρα που έχουν ήδη ξεκινήσει οι τουρκικοί βομβαρδισμοί
από αέρος με σκοπό να ειδοποιήσει τον κωφό πατέρα της για τις εξελίξεις. Μάλιστα του υποδεικνύει
την ύπαρξη των πολεμικών αεροπλάνων. Εντάξει, να δεχτούμε ότι ο Τσιάκκας έκανε τον ήρωά του κωφάλαλο, δεν τον έκαμε όμως και τυφλό!
Ο Θωμάς Θωμά που λέτε, ο πατέρας της μικρής Χριστίνας, που σήμερα είναι αγνοούμενος, τη μέρα της εισβολής ψαρεύει αμέριμνος, ενώ πιο πίσω στο πλάνο μία βάρκα αρμενίζει στο γιαλό. Γύρω επικρατεί ηρεμία και
γαλήνη.
Βρίσκει τον πατέρα της και μαζί αρχίζουν και πάλι
να τρέχουν χωρίς να συναντήσουν το παραμικρό εμπόδιο, ούτε βόμβες ούτε Τούρκο,
μέχρι που από ένα λόφο εμφανίζεται από το πουθενά ένα τουρκικό ταγκ. Οι Τούρκοι
συλλαμβάνουν τον πατέρα αλλά, σαν και τον Τούρκο στρατηγό της «Βασιλικής»,
είναι φιλεύσπλαχνοι και αφήνουν το κοριτσάκι να φύγει, αφού προηγουμένως βρήκαν
το χρόνο να κάνουν και τις απαραίτητες συστάσεις με τη μικρή, η οποία ξέρει χωρίς
να της πει κανένας ότι οι στρατιώτες είναι Τούρκοι. Ο Οζγιούρ, το καλό το
παλλικάρι, συστήνεται στα ελληνικά -εμείς για έναν ακατανόητο λόγο το διαβάζουμε
και στους υποτίτλους - και αργότερα στην τουρκική την προτρέπει να πάει στη
μάνα της.
Όταν δε η μικρή Χριστίνα επιστρέφει στο σπίτι ακούμε τον εξής διάλογο:
-μωρό: Επιάσαν τον παπά.
-μάνα: Ποιοι τον επιάσαν;
-μωρό: Οι Τούρτζιοι! (Χαλόου!!! Ο ρόλος της Χριστίνας Παυλίδου έχει λίγο και από Ναστάζια;)
Το μωρό έχει μπει στο νόημα εδώ και ώρα, ενώ οι ενήλικες είναι χαμένοι στο σενάριο. Γιώργο Τσιάκκα respect!
Σε κάποια φάση οι Τούρκοι μπαίνουν για έλεγχο στο σπίτι της Παυλίδου και ένας από αυτούς έχει βάλει στο μάτι το Χριστινάκι. Της δίνει μάλιστα την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει για να κάνει αυτό που όλοι καταλάβαμε. Γιωργάκη μου, οι Τούρκοι δεν είναι Εγγλέζοι που μπουκάρουν στα σπίτια να ψάξουν αυτόν που θέλουν και όταν δεν τον βρίσκουν, αφήνουν στην ησυχία του τον άμαχο πληθυσμό. Οι Τούρκοι εκτελούν εν ψυχρώ και αν θέλουν κάτι, το παίρνουν στη στιγμή χωρίς να χρειαστεί να περιμένουν.
Λάθη εντοπίσαμε και στο τεχνικό μέρος της σειράς. Κατά
τη διάρκεια των flashbacks στη μία σκηνή τα βλέπουμε όλα ασπρόμαυρα και στην άλλη έγχρωμα! Το '74 δεν φάνταζε ποτέ τόσο κοντινό!
Η νέα εκδοχή της "Βασιλικής" είναι βασιλικότερη της... "Βασιλικής". Έχει αρκετές σκηνές δράσης, αρκετά καλές ερμηνείες αλλά και μπόλικο πολεμικό δράμα ανάμικτο με αρκετές δόσεις γέλιου. Η πιο διασκεδαστική τηλεοπτική καταγραφή της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Θέλετε τίποτα καλύτερο;
