Στο "χορό των δραματικών σήριαλ" προστέθηκε τελευταίο,
αλλά όχι έσχατο,
ένα δυνατό "Βαλς" από τον ΑΝΤ1
Ο Ανδρέας Γεωργίου μετά την περσινή του επιτυχία στο SIGMA ΑΣΠΡΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ, έχει πάρει τα πάνω του. Έτσι φέτος, εκτός από τα
ΜΠΑΛΟΝΙΑ, έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια και της νέας παραγωγής του Κούλη
Νικολάου «Βαλς με δώδεκα θεούς» για
λογαριασμό, αυτή τη φορά, του ΑΝΤ1. Το σύγχρονο αυτό μυθιστόρημα, τις
σελίδες του οποίου o Αντρέας
καλείται να ζωντανέψει στο γυαλί,
είναι πιο πολυδιαβασμένο σε Ελλάδα και Κύπρο και από την Αγία Γραφή, όχι επειδή είναι τίποτα
σπουδαίο που κανείς δεν πρέπει να χάσει, αλλά μάλλον γιατί η συγγραφέας του
Λένα Μαντά είναι η αγαπημένη των γυναικών -αυτή και η Δημουλίδου- που διαβάζουν
«ελαφρά λογοτεχνία» κάθε καλοκαίρι πάνω στις ξαπλώστρες τους - και κάτω από τον
καυτό ήλιο- ξεχνώντας πως έχουν φέρει μαζί τους στην παραλία και ένα μωρό. Ο
λόγος που την προτιμούν; Διαβάσαμε το βιβλίο για να τον καταλάβουμε: ηρωϊδες της διπλανής πόρτας σε αναγνωρίσιμες καθημερινές
καταστάσεις, έρωτες σε πρώτο πλάνο, αφηγηματικός λόγος που τίποτα δεν τον σταματά παρά μόνο οι περιγραφές της βροχής που "κατακλύζουν" όοολο το
βιβλίο, καμία εμπλοκή του εγκεφάλου στην αναγνωστική διαδικασία. Όλα οικεία,
όλα απλά κι αγαπημένα! Ό,τι συμβαίνει
δηλαδή και με τα πλείστα τηλεοπτικά σενάρια της ελληνικής και κυπριακής tv.
Μόνο που δεν μπορείς να το
μεταφέρεις αυτούσιο· χρειάζονται αρκετές προσθήκες όχι μόνο για να ολοκληρωθούν
οι χαρακτήρες αλλά και για να βγουν τα επεισόδια και να δοθεί ένα επιπλέον
κίνητρο στους τηλεθεατές που έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο, και γι’ αυτούς το
σενάριο είναι "καμένο" εξ αρχής, να παρακολουθήσουν τη σειρά. Αυτό θα είναι και το
μεγάλο στοίχημα της Μαρίας Γωργιάδου
που ηγείται της σεναριακής ομάδας που ανέλαβε τη διασκευή του σεναρίου
(Παναγιώτης Χριστόπουλος, Νίκος Απειρανθίτης, Άντα Γκουρμπαλή, Ζαχαρίας
Μαυροειδής), στην οποία ομάδα συναντάμε ονόματα ανερχόμενων αλλά και βραβευμένων και
καταξιωμένων σεναριογράφων όπως αυτό του (αγαπημένου μου) Νίκου Απειρανθίτη (Η
αγάπη άργησε μία μέρα, Ο μεγάλος θυμός, Πρόβα νυφικού, Τμήμα Ιθών, 10η
εντολή, Δούρειος Ίππος κ.α.), ένα όνομα που σε κάνει να πιστεύεις ότι θα
ακούσουμε ωραία πράγματα. Αν θα δούμε και ωραία πράγματα εναπόκειται στους
σκηνοθέτες Ανδρέα Γεωργίου και Δημήτρη Δεμοιράκο που πρέπει να φέρουν εις πέρας
τη δύσκολη αποστολή τους, δηλαδή να δημιουργήσουν εικόνες και καταστάσεις
παρόμοιες με εκείνες που έχει ήδη πλάσει με τη φαντασία του ο αναγνώστης
–ελπίζω να μην ξεκινήσουν και εδώ σε κάποια φάση οι διαφημίσεις προϊόντων με
την κάμερα να κάνει zoom λες και πρωταγωνιστούν κι αυτά μαζί με τους
ηθοποιούς, όπως στην πρόσφατη περίπτωση με την IKEA στα ΜΠΑΛΟΝΙΑ -.
Η αναμέτρηση αναγνώστη-σκηνοθέτη δύσκολη, αλλά
μπορεί ο δεύτερος να καταφέρει να ικανοποιήσει τον πρώτο, οι προσδοκίες του οποίου είναι αυξημένες. Η απειρία των σκηνοθετών σε συνδυασμό με την
έλλειψη χρόνου -σκηνοθετούν παράλληλα δύο καθημερινές σειρές-, επηρεάζουν (και θα επηρεάσουν) το αισθητικό αποτέλεσμα. Έτσι και σε αυτή τη σειρά υπέπεσαν σε -παλιά, περσινά- λάθη. Για παράδειγμα το πρώτο επεισόδιο απαιτούσε να είναι
γυρίσμένο όλο υπό βροχή -και γενικά σε όλο το έργο θα δούμε πολλή βροχή- παρ’
όλα αυτά είδαμε και πλάνο που γυρίστηκε με καθαρό ουρανό και ήλιο. Τουλάχιστον
όμως πέτυχαν τη σκηνή της καραμπόλας, η οποία θα αποτελέσει και την αφορμή για
την έναρξη της δυνατής φιλίας των τεσσάρων άγνωστων ανθρώπων. Μία άλλη ατυχής
στιγμή ήταν η σκηνή στο νοσοκομείο· το βιβλίο θέλει την Ελπίδα να εργάζεται ως
νοσοκόμα σε ογκολογικό κέντρο με καρκινοπαθείς ασθενείς που έχουν ελάχιστες
πιθανότητες ζωής. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να γίνουν εκεί τα γυρίσματα
–άλλωστε το κλίμα στον συγκεκριμένο χώρο δεν το σηκώνει – όμως θα μπορούσαν να
πάνε μία βόλτα από εκεί. Έτσι θα διαπίστωναν ότι κανένας γονιός δεν έρχεται από
το πουθενά -και μάλιστα χαμογελώντας- για να ρωτήσει αν το παιδί του θα τα καταφέρει. Σε αυτή τη
διολοαρρώστια, όσοι μας έλαχε να την ζήσουμε από κοντά ξέρουμε ότι οι συγγενείς ξαγρυπνούν δίπλα στον άνθρωπό τους συλλέγοντας όσο
πιο πολλές εικόνες και αναμνήσεις από τις τελευταίες τους κοινές στιγμές. 
Αν ρίξουμε τώρα μία ματιά στους
τέσσερις κεντρικούς χαρακτήρες (Μάνο Παπαγιάννη –Κωστής-, Μαρίνα Βρόντη
-Ελπίδα-, Χρυσή Ανδρέου –Ναταλία-, Αντωνία Χαραλάμπους -Μαρίνα-), θα
υποστηρίζαμε ότι από πλευράς κάστιγκ έγινε πολύ καλή δουλειά. Τόσο υποκριτικά
όσο και εμφανισιακά οι ήρωες είναι πολύ κοντά σε αυτούς με τους οποίους «έχει
ταξιδέψει» στο βιβλίο ο αναγνώστης. Η μόνη ίσως παραφωνία είναι η Χρυσή Ανδρέου, της
οποίας το μακρύ μαύρο μαλλί δεν παραπέμπει στις καστανόξανθες μπούκλες της
Ναταλίας που μας περιέγραψε η συγγραφέας. Επιπλέον υποκριτικά η νεαρή ηθοποιός μοιάζει
με ακατέργαστο υλικό (σε αντίθεση με τη φωνή της) και οι ερμηνευτικές της
αδυναμίες είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς όταν ερμηνεύει δίπλα στη μεγάλη κυρία
του θεάτρου Κάτια Δανδουλάκη. Η τελευταία είναι και το καλύτερο χαρτί της
σειράς, γι’ αυτό και ο ρόλος της –δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε άλλη
καλύτερη στο ρόλο της συγγραφέως Νάσ(ι)ας Αγραφιώτου – δικαιολογημένα μεγάλωσε
και έγινε μάλιστα πρωταγωνιστικός.
Μια πολυμελής ομάδα σεναριογράφων
ενώνει τις δυνάμεις της με σκοπό να αναπαραστήσει τις σελίδες ενός αγαπημένου,
στο ευρύ κοινό, βιβλίου και κάτι μας λέει, από τα λίγα που είδαμε, ότι η δική τους "πένα' θα αφήσει κατά
πολύ πίσω αυτήν της κ. Μαντά -άλλωστε όταν έχεις ήδη μία σεναριακή βάση, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο εύκολα-. Είτε διαβάσατε τις 500 και πλέον σελίδες του
βιβλίου, και γνωρίζετε την ιστορία, είτε όχι, μπορείτε να παρακολουθήσετε τη σειρά
με τον ίδιο ζήλο. Ένα είναι σίγουρο: ακόμα και με τα λάθη του το τηλεοπτικό
«Βαλς με δώδεκα θεούς», αν το πετύχεις, διότι παίζει και λίγο πιο αργά, είναι
τόσο εύπεπτο όσο και το βιβλίο.
υ.γ. Κάποιοι ηθοποιοί που εκδιώχθηκαν από τον Θοκ το καλοκαίρι και
διαμαρτύρονταν σε διάφορες εκπομπές ότι ήταν πλέον πολύ αργά για να "κλείσουν" σε
τηλεοπτικές δουλειές και θα έμεναν άνεργοι, όχι μόνο έχουν δουλειά στην TV, είναι και διπλοθεσίτες! (Τι να πουν κι αυτοί που
ούτε τηλεόραση κάνουν ούτε θέατρο). Κάποιοι απλώς θέλουν περισσότερη σημασία
απ’ όση τους αναλογεί!
