Εφτά ουρανοί και σύννεφα αλήτες
(ήθελα να το πω «Αλήτισσα Ψυχή» αλλά με πρόλαβε η Βίσση)
Εμείς το λέμε:
Γαργάλημα... Ψυχής:
Όταν ο Τοκαρής, «αγγίζει» τον Μανουσάκη, το μόνο που μπορεί να σου
προκαλέσει είναι γαργαλητό
Το πιο φθηνό κυπριακό «σαπούνι» της αγοράς που θα απασχολεί τους
τηλεθεατές για τέσσερα χρόνια το λιγότερο, εκτός κι αν το 7 του τίτλου, το δουν οι του SIGMA αλλιώς!
Οι σειρές του Δημήτρη Τοκαρή στο SIGMA είναι ό,τι οι παραστάσεις
των Τηλεμάχου-Ξενοφώντος στο κυπριακό θέατρο· φτηνές και ερασιτεχνικές,
θυμίζουν κάτι απο σχολείο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν γιατί έχουν φανατικό,
φαίνεται, κοινό, το οποίο όσο περισσότερο οι «κριτικοί» «φτήνουν» το πρόγραμμά
του, τόσο περισσότερο εκείνο «κολλά» και «κολλά» γιατί η σειρά του είναι όπως
αυτό. Πώς έλεγε το τραγούδι της σειράς «Τα μικροαστικά» του Γιώργο Τσιάκκα
«είμαστε οικογένεια παραδοσιακή, αυτό που λένε όλοι τους τέλεια κυπριακή»; Αυτό
κι ακόμα παραπάνω είναι οι σειρές του Τοκαρή. Και, κρατηθείτε, αυτό είναι το
μόνο καλό τους.
Η νέα καθημερινή δραματική -γι’ αυτό έχω τις
αμφιβολίες μου - σειρά του SIGMA «7 ουρανοί και σύννεφα
αλήτες» είναι το «Φόντο Κόκκινο»
με καινούργιο τίτλο, τραγούδι (από τον Σταμάτη Κραουνάκη που επαναλαμβάνει τον
τίτλο της σειράς μπας και χωνέψει τί έγραψε) και σενάριο, είναι το πιο φθηνό «σαπούνι» που κυκλοφορεί στην τηλεαγορά και
μάλλον εξαιτίας αυτού θα κρατάει σε κάποιους συντροφιά τέσσερα χρόνια το
λιγότερο, εκτός κι αν το 7 περιέχει περισσότερους συμβολισμούς.
Κάτι που επίσης άλλαξε είναι το
χρώμα του φόντου, από κόκκινο σε μπλέ. Το «Φόντο μπλε, εφτά ουρανοί και σύννεφα
αλήτες» διαθέτει ό,τι όλες οι σειρές του σεναριογράφου: λαϊκά παιδιά, όπως τον
Πανίκο Πιλάλη που υποδύεται έναν ταξιτζή, γραμμωμένους τύπους με τατουτάζ που,
κατά διαβολική (!) σύμπτωση, είναι και γιοι παπά, λαϊκούς χώρους -τους
οποίους αναπαριστούν σκηνικά που συναντά κανείς και σε σχολικές θεατρικές
παραστάσεις, σε τηλεοπτική σειρά όμως σου προκαλούν βαρεμάρα και σε κάνουν να
ψάχνεις το τηλεκοντρόλ-, όπως το καφενείο της μάνας του παπά Στέφανου (Όλγα
Ποταμίτου) όπου συναθροίζονται οι ήρωες της σειράς για να αναλύουν τα
προβλήματά τους (και για να μη σπαταλά χρήματα και χρόνο η παραγωγή σε
εξωτερικά γυρίσματα), και το «θίασο του Τοκαρή», το ταλέντο του οποίου
συναγωνίζεται εκείνο των ερασιτεχνών των «Οικογενειακών ιστοριών» του ALPHA. Πάρτε για παράδειγμα
τον πρωταγωνιστή. Ο Σοφοκλής Κασκαούνιας έβαλε γαλάζια ράσα, άφησε τα ξανθιά
του μούσια να μεγαλώσουν, ξέχασε όμως μία σημαντική λεπτομέρεια· να «φορέσει το
ρόλο» του. Το αποτέλεσμα; Το κυπριακό «Άγγιγμα Ψυχής» ούτε καν μας αγγίζει, παρά
μόνο μας γαργαλάει και κυρίως όταν βλέπουμε τον παπά να κάθεται όλη μέρα στο
σπίτι και να ακούει τα εξ αμάξης από τα παιδιά-διαβόλια του δίνοντάς μας περισσότερο
την εντύπωση του ανέργου παρά του παπά-οι εκκλησίες έχουν και εσωτερικό και μπορούν να το αξιοποιήσουν σε ένα εξωτερικό γύρισμα αν θέλουν!-. Δεν λείπουν βέβαια και οι εξαιρέσεις
όπως είναι ο νεοαφιχθείς Γιώργος Αναγιωτός- ελπίζουμε μόνο να μη μονιμοποιηθεί
στο καστ του Τοκαρή και τον χάσουμε- και η «καλαμαρίνα» Παναγιώτα Βλαντή που, όπως είπε σε δηλώσεις
της, της ασκήθηκαν ισχυρές πιέσεις από τον σεναριογράφο ώστε να δεχθεί το ρόλο
και τελικά δέχθηκε εξαιτίας μάλλον των πιο σκληρών πιέσεων που της ασκούν κάθε τέλος του μήνα οι
λογαριασμοί της και τα έξοδα που τρέχουν στην Αθήνα. Τι; Δεν είπαμε τίποτα για τη σκηνοθεσία; Για πράγματα που δεν βλέπουμε, δεν μιλούμε!
Μόνο για τους οπαδούς των σειρών του σεναριογράφου!
