Επιτέλους τού ξημέρωσε... άσπρη σαπουνόφουσκα!
Σίγουρα δεν είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να σας μιλήσει για τη νέα καθημερινή σειρά- σαπουνόπερα του SIGMA, αφενός γιατί η τελευταία καθημερινή δραματική σειρά που παρακολουθούσα ανελλιπώς ήταν το ΒΕΡΑ ΣΤΟ ΔΕΞΙ (έκτοτε δεν καταπιάστηκα ξανά με το συγκεκριμένο «άθλημα») αφετέρου γιατί ποτέ δεν κατόρθωσα να ολοκληρώσω τη θέαση κάποιας εκ των σειρών, το σενάριο των οποίων φέρει την υπογραφή της Βάνας Δημητρίου (ΕΡΩΤΑΣ, ΚΑΡΜΑ). Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για το περσινό ανεκδιήγητο "ΑΛΛΟΥ ΞΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ" και το αμερικανικό όνειρο θερινής νυκτός του Ανδρέα Γεωργίου «Στους 31 δρόμους».
Φαν επομένως των δύο βασικών συντελεστών της σειράς ΑΣΠΡΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ δεν υπήρξαμε ποτέ, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε στο να δούμε ότι αυτή η νέα καθημερινή σειρά έχει όλα τα στοιχεία μιας καλής σαπουνόπερας: ερωτικά πάθη και μίση, απιστίες, πολλά δάκρυα και μεθύσια, δολοπλοκίες, ακριβά αυτοκί
νητα, υπερπολυτελείς επαύλεις και γοητευτικοί μελαχρινοί νεαροί με «μούσι-Ονούρ» (Κωνσταντίνος Γαβριήλ, Μαρίνος Κονσόλου). Αυτό είναι το σκηνικό που συνθέτει τη νέα καθημερινή δραματική σειρά της Βάνας Δημητρίου και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από το άφθονο «τούρκικο φθηνό σαπούνι» που κυκλοφορεί στο εμπόριο τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα με τη διαφορά ότι εδώ δεν έχεις την τούρκικη γλώσσα να βγαίνει απ’ το στόμα των ηθοποιών σαν κομπρεσέρ, δεν εμπεριέχονται σκηνές από την «κατεχόμενη Κύπρο» ώστε να κατέβουν καμιά εικοσαριά Κύπριοι αγανακτισμένοι-αφυπνισμένοι φοιτητές έξω από τον Αντ1 στην Αθήνα και το κυριότερο; Οι φάτσες που βλέπεις όλο και κάτι μπορεί να σου θυμίζουν και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να τις πληρώσεις αδρά για τη συμμετοχή τους! (ο Λάτσιος πρέπει επειγόντως να κλείσει εισιτήριο για Κύπρο και να διαπραγματευτεί για τις σειρές του κυπριακού Χάλι-γουντ).
Η σκηνοθεσία του Ανδρέα Γεωργίου, όπως και στο «Μόνο γιατί σ’ αγάπησα», έτσι και εδώ αποδεικνύεται εξαιρετικά φυσιολατρική, έχοντάς «την δει» πότε Θοδωρής Παπαδουλάκης (λέμε τώρα...) στο «Νησί» ώστε να μας φλομώνει στα χιλιάδες χρώματα του φεγγαριού, στο καταγάλανο του ουρανού και 
στα κυπριακά..."Λευκά Όρη" και πότε Πάνος Κοκκινόπουλος στα «Μαύρα Μεσάνυχτα» να κάνει γύρισμα με μία κάμερα στο χέρι να κινείται συνεχώς, πλην όμως να καταγράφει ό,τι να ’ναι, όπως στη σκηνή στο νοσοκομείο (στην ιδιωτική κλινική καλύτερα, το νοσοκομείο το είδαμε μόνο σε ένα νυχτερινό πλάνο απ’ έξω) όπου η κάμερα εστιάζει στις ταμπέλες πάνω στις πόρτες, ώστε να μπει στο νόημα και η τελευταία γιαγιούλα με προχωρημένο καταρράχτη.
Δεν επιμένουμε όμως περισσότερο στο να εντοπίσουμε και άλλες τρύπες είτε στο μοντάζ είτε τη σκηνοθεσία όχι μόνο διότι, όπως είναι αναμενόμενο, σε μία καθημερινή σειρά, τέτοια όπως και άλλου είδους λάθη, (τα οποία και εντοπίσαμε, αλλά δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να απαριθμήσουμε, ενδεικτικά αναφέρω μόνο το "η μητέρα του είναι Ελλαδίτης (lol!)" που ακούσαμε σε ένα διάλογο) θα γίνονται συνεχώς, αλλά και επειδή όταν έχεις στα χέρια σου ένα σενάριο με αξιώσεις, για το οποίο έχει γίνει και καλό casting με τους ρόλους κομμένους και ραμμένους για τον κάθε ηθοποιό και έχεις συγκεντρώσει παράλληλα σε μία σειρά πλήθος νέων ταλέντων (Βαρβάρα Λάρμου, Κωνσταντίνος Γαρβιήλ, Μαρίνος Κονσόλου, Άνδρια Ζένιου), των οποίων οι ερμηνείες δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν μπροστά σε αυτές των παλαιοτέρων, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες που ναι μεν βλέπεις, αλλά μπορείς και να τις αγνοήσεις.
Υ.Γ. Εννοείται πως τέτοιες σειρές έχουν το κοινό τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο για όσους αρέσουν οι κούρσες αντοχής!
