ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ...
ΣΤΟ MEGA ΞΥΠΝΗΣΕ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ!
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΖΙ ΞΥΠΝΗΣΕ ΚΑΙ Ο ΤΟΚΑΡΗΣ!
Παρολίγο να το εκφωνήσουμε χθες·
σειρά στο MEGA με
σκηνοθετική άποψη και αισθητική (τους τα 'παμε και στο twitter: τα ‘θελε και σας η (ο) Κούτρα
σας –βλ. τον εξ Ελλάδος σκηνοθέτη Πάνο Κούτρα) και Χριστίνα Παυλίδου σε
πρωταγωνιστικό ρόλο σε σειρά που δεν επιμελείται σεναριακά ο σύζυγος (Γιώργος
Τσιάκκας) και σκηνοθετεί ο μόνιμος συνεργάτης του συζύγου (Θεόδωρος
Νικολαϊδης); Μπα, όνειρο (θα) ήταν!
Τίτλοι έναρξης, τραγούδι, βασικό cast, σεναριακή πλοκή, ερμηνεία της
Χριστίνας Παυλίδου –για άλλη μια φορά συγκλονιστική-, φυσικότητα της γλώσσας
(επιτέλους και μια σειρά όπου οι Κύπριοι δεν ακούν καλαμαρά και «ξιππάζουνται»,
βάζοντας μπρος στο μυαλό τους τη διαδικασία προσαρμογής του φυσικού κυπριακού
προφορικού λόγου στον επίσημο νεοελληνικό γραπτό. Αλλά θα μου πεις πόσοι Κύπριοι παίζουν;.Ε, είναι κι αυτό ένα ερώτημα!) και η σχεδόν αμακιγιάριστη
και αχτένιστη πρωταγωνίστρια -αγρίμι -Δανάη Σκιάδη-, που προσέθεσε «πόντους» στο ρεαλισμό της
σειράς, ήταν όλα όμορφα, μαγικά, ήταν όλα –όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης
–ένα όνειρο στο ραδιο-κύμα! 
Όπως και το σπίτι –σπιταρόνα- της οικογένειας της
καημένης Ήβης: πρόκειται για ένα
«διαμάντι», ένα όνειρο στο κύμα που με την απαγωγή της μικρής γίνεται εφιάλτης.
Και κάπου εδώ ξεκινά και το δράμα του «και οι πλούσιοι κλαίνε...» (όπου
πλούσιοι βλέπε Χριστίνα Παυλίδου και Φίλιππο Σοφιανό). Καλά, χάθηκε, θα μου
πείτε, οι γονείς της Ήβης να ήταν φτωχαδάκια και να ζούσαν σε ένα φυσικών
-κυπριακών- διαστάσεων σπίτι; Εμ, πού να ψάχνεις τώρα στην Κύπρο να βρεις σπίτι
χωρίς πισίνα –σαν να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα- και σενάριο χωρίς πλούσιους με προβλήματα;
Και φυσικά πού να κάθεσαι να
βρεις τώρα και άλλο εγνωσμένου κύρους φιλανθρωπικό ίδρυμα πέρα από το Ροταριανό
όμιλο (αν ήμασταν συνωμοσιολόγοι θα μιλούσαμε τώρα περί τεκτονισμού, μασονίας
και απόκρυφων συμβόλων, αλλά καλύτερα να μείνουμε στα περί φημισμένης
ανθρωπιστικής δράσης και προσφοράς...) για να απονείμει «βραβείο εθελοντικής
προσφοράς» στον κύριο Παναγιώτη Μπουγιούρη μας!
Όπως καταλαβαίνετε, ο
σεναριογράφος μας Κώστας Βαζάκας –επίσης εξ Ελλάδος – εμπνέεται από παντού·
μετά το Κωσταλέξι, η χάρη του δημιουργικού οίστρου του σεναρογράφου έφτασε
μέχρι τη φιλανθρωπική δράση του Μπουγιούρη στην ACTION AID HELLAS. Διότι βασανισμένα παιδάκια
υπάρχουν παντού –όχι μόνο στην Γκάνα και το Βιετνάμ- και τα ανθρωπιστικά
συναισθήματα ξυπνούν εύκολα, πόσω μάλλον όταν κι εσύ ο ίδιος υπήρξες
ανυπεράσπιστο θύμα μεγαλώνοντας σε ορφανοτροφείο –μια ζωή να ακολουθεί κατά
πόδας τον Αλέξανδρο Σταύρου αυτό το παιδί ...βλ. Στράτος, Βέρα στο δεξί)...
Ο παιδοψυχολόγος μας λοιπόν –μα
τί άλλο θα γινόταν με τόσα παιδικά τραύματα-Παναγιώτης Μπουγιούρης διατηρεί
δεσμό με την ωραία κορασίδα μας, -«καλαμαρού» στη σειρά-, Άννα Μονογιού, την
οποία η παραγωγή δεν αποφάσισε ακόμη τί θέλει να την έχει στη συνέχεια κάθε
σκηνής, χτενισμένη ή αχτένιστη; Μα θέλει και ρώτημα;
Ο Πάνος Κούτρας ήρθε στην Κύπρο για να
δουλέψει και μάλλον όχι με τα δεδομένα του MEGA Κύπρου, αλλά με τα δικά του· ο άνθρωπος απαίτησε λεπτομέρεια
στα πλάνα, εξού και μας φλόμωσε στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και στα έκτακτα
δελτία ειδήσεων, αλλά δεν άγγιξαν το απόλυτο, καθώς η σωρεία των κομπάρσων σε
αρκετές των περιπτώσεων μείωσε το αισθητικό αποτέλεσμα. Ο σκηνοθέτης ξεχάστηκε
και νομιζόμενος ότι βρίσκεται σε γυρίσματα της κινηματογραφικής «Τροίας»,
επιστράτευσε στρατιώτες-κομπάρσους αντί ομιλούντες ηθοποιούς και το
αποτέλεσμα ήταν «διηγώντας τα να κλαις». Εμείς πάλι αναρωτιόμασταν αν
ξεχαστήκαμε στο SIGMA
και στους «7 ουρανούς».
Ο Κούτρας όμως έπαιξε και με τη
φωτιά και ... κάηκε και δεν κάηκε· ενώ οι σκηνές της φωτιάς στο υποστατικό του
απαγωγέα έμοιαζαν ρεαλιστικές, η μετέπειτα επιστροφή του πυροσβέστη «στο χώρο
της καταστροφής» αποκάλυψε τελικά ότι σκηνοθέτη και συνεργείο... δεν τους
καίγεται καρφί -ούτε πράσινα φυλλάκια ούτε τίποτα-!
And last but not least...η Χριστίνα
Παυλίδου έχει στο σπίτι της ολόκληρο εικονοστάσι και προσεύχεται ώστε η κοπέλα της
φωτιάς να είναι η «Μπίμπι» της. Η σκηνή με τη βουβή και μέσα στα δάκρυα
Παυλίδου που παρακαλά το θεό για ένα θαύμα, ήταν τόσο μικρής διάρκειας που, πριν προλάβουμε να αναφωνήσουμε "Να και ο Τσιάκκας",
"γίνεται να λείπει ο Μάρτης που τη Σαρακοστή;" και άλλα σχετικά, τελικά είπαμε:
Μπα, όνειρο ήταν...
Απο τις πιο δυνατές πρεμιέρες κυπριακής σειράς που είδαμε μέχρι τώρα στην κυπριακή tv και που, αν δεν ξεχειλώσει στην πορεία -για την ώρα δεν είδαμε περιττές σκηνές-, λόγω σχεδόν καθημερινών προβολών, θα αποδειχθεί εφιάλτης για ό,τι άλλο παίζει απέναντι την ίδια ώρα.
