της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΛΕΝΟΥ
tv VS παιδεία 
Δεν μπορώ να πω ότι όταν έλεγξα το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και είδα ότι κέρδισα τον πρώτο «put the telecontrol down» διαγωνισμό ένοιωσα χαρά. Αντιθέτως λυπήθηκα˙ δεν το περίμενα (να «κερδίσω») καθώς πάνω από τις μισές μου απαντήσεις ήταν καθαρά απαντημένες στην τύχη. Αν μάθαινα από την ώρα που έστειλα το μήνυμα πόσες απαντήσεις μου ήταν σωστές θα πήγαινα να αγοράσω κανένα λαχείο ή να παίξω κανένα τυχερό παιχνίδι!
Το βραβείο μου, λοιπόν, είναι η παραχώρηση του «δικαιώματος» να γράψω ένα άρθρο για την κυπριακή τηλεόραση και καθώς υποστηρίζω θερμά ότι όταν μας δίνεται ο λόγος είναι υποχρέωσή μας να μην αποφεύγουμε την απάντηση και αντιθέτως να καλλιεργούμε τη σκέψη (κυρίως τη δική μας αλλά και των υπολοίπων), κάθισα μπροστά στην οθόνη και με αφορμή ένα e-mail που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες στο blog αυτό, αποτυπώνω τις σκέψεις μου για το μαγικό αυτό κουτί που ονομάζεται τηλεόραση.
Είχα την «τύχη» να μεγαλώσω σε ένα μεταβατικό στάδιο της τηλεόρασης. Στα είκοσι μου χρόνια, σήμερα, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θυμάμαι και πολλά από τότε που την τηλεόρασή μας μονοπωλούσε το κρατικό κανάλι. Θυμάμαι όμως καλά τις πρώτες εκπομπές των ιδιωτικών καναλιών και παρατηρώ τώρα την «εξέλιξη» της τηλεόρασης ως πιο ώριμη και σκεπτόμενη τηλεθεάτρια.
Έγραφε, τις προάλλες, μια μητέρα ότι έμεινε λίγες μέρες σπίτι και απογοητεύτηκε, θύμωσε που το παιδί της έβλεπε κάθε μέρα, μανιωδώς αυτά τα «έκτροπα», τις τηλενουβέλλες.
Διευκρίνηση 1: Ακούω πολλούς να λένε «τα μεταγλωττισμένα». Μεταγλωττισμένα τα κάναμε, δεν ήταν. Η ισπανική είναι μια γλώσσα την οποία τα κυπριακά κανάλια «μισούν» και «υποσκάπτουν» με κάθε ευκαιρία (με φωτεινή εξαίρεση το ΡΙΚ). Είναι κρίμα που εμείς οι ίδιοι υποτιμούμε τους εαυτούς μας τόσο πολύ. Με τόσο χαμηλό επίπεδο
αναλφαβητισμού στην Κύπρο, ειλικρινά, πόσα άτομα ηλικίας 10-60 ετών δεν μπορούν να διαβάσουν υπότιτλους; Η σκοπιμότητα πίσω από αυτή την κίνηση κρύβεται βέβαια στο να «κλέψουν» το κοινό που δεν ανήκει σε αυτό το ηλικιακό σύνολο αλλά...
Διευκρίνηση 2: Οι σειρές αυτές, στις χώρες που γυρίζονται και προβάλλονται αρχικά, έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό με το οποίο καταπιάνονται. Τα παιδιά (0-10 ετών) εκεί δεν βλέπουν τηλενουβέλλες! Σειρές όπως Rebelde Way, Floricienta, Casi Angeles και λοιπά, απευθύνονται σε έφηβους που αντιμετωπίζουν τη μέση εκπαίδευ
ση, τα πρώτα σκιρτήματα και την επαναστατική τους φύση. Τέτοιες σειρές προβάλλονταν σε «αμερικάνικη έκδοση» (Saved by the bell, USA High, California Dreams είναι μόνο μερικά παραδείγματα) εδώ και χρόνια στα κανάλια. Γιατί εκείνες δεν χαρακτηρίστηκαν ποτέ «βλαβερές»; Άλλες σειρές όπως Padre Coraje, Pasion de Gavilanes, El Cuerpo del Deseo έχουν ως στόχο ένα πιο «ψαγμένο» κοινό. Έχουν τολμηρές ερωτικές σκηνές, περισσότερη φαντασία και πρωτοτυπία και εννοείται ότι παρακολουθούνταν από κοινό κάποιας ηλικίας και άνω και σε καμία περίπτωση στην απογευματινή ζώνη. Λάθος των καναλιών που στις πλείστες περιπτώσεις δεν βάζουν ορθή σήμανση εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι «πουλούν» και λάθος του Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που δεν επιβάλλει πρόστιμο...
Διευκρίνηση 3: Όπως οι κυπριακές και ελληνικές σειρές έχουν τις καλές και τις κακές τους στιγμές έτσι και οι λατινοαμερικάνικες. Αν τα δικά μας κανάλια φέρνουν τα δικά τους σκουπίδια τι φταιει το σύνολο; Είναι πραγματικά παράλογο να βάζουμε όλες τις σειρές στο ίδιο καζάνι. Δεν είναι όλες τους καλές και δεν είναι σωστό επειδή μας άρεσε μια τηλενουβέλλα ή επειδή οι συμμαθητές μας τις βλέπουν όλες, να καθόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ βλέποντάς τις, όπως δεν είναι σωστό να μην βλέπουμε μια σειρά επειδή έχει λατινοαμερικάνικη καταγωγή και να χλευάζουμε όλους όσους την παρακολουθούν.
Δε θέλω να κουράζω και γι’ αυτό προσπαθώ να καταλήξω σύντομα στο νόημα του άρθρου μου. Η τηλεόραση θα βρίσκεται πάντα στο σαλόνι μας, τα κανάλια πάντα θα έχουν ως πρώτο στόχο την εμπορικότητα και τα παιδιά όταν δεν θα έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, θα κάθονται μπροστά στο «χαζοκούτι». Το χρέος το δικό μας, ποιο είναι; Εμείς ως γονείς, ως αδέρφια, ως απλοί συγγενείς να βοηθήσουμε το παιδί να αποκτήσει δική του κρίση! Να καταλάβει τι είναι «καλό» και «κακό» τηλεοπτικό προϊόν.
Σκεφτήκατε ποτέ γιατί τα κυπριακά κανάλια οδηγήθηκαν στη λύση τη
ς «νεανικής τηλενουβέλλας»; Τα κινούμενα σχέδια «τελευταίας γενιάς» (Pokemon και όλα τα συναφή) μετέδιδαν λανθασμένα μηνύματα και πρότυπα. Ακόμα και το πιο «αθώο» cartoon, ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης, έχει δεχτεί 
πρόστιμο στη Ελλάδα γιατί λεει μεταδίδει «ομοφυλοφιλικά μηνύματα». Με τι άλλο θα μπορούσαν, λοιπόν, τα κανάλια να απευθυνθούν σε ένα παιδί και σε ένα έφηβο κάνοντας νούμερα και χωρίς την απειλή προστίμου και κοψίματος;
Πρέπον για μένα, δεν θα ήταν να ακούσω ένα παιδί 8 ετών να λεει «Δε βλέπω την τάδε σειρά γιατί η μαμά/ ο μπαμπάς λεει ότι δεν είναι σωστό» αλλά να ακούσω κάποιο παιδί να λεει «Δε μου αρέσει η τηλεόραση» ή και «Δε μου αρέσει η τάδε σειρά». Γιατί τότε όπως συνειδητοποίησε ότι δε θέλει να φαει όσπρια, έτσι κατάλαβε και ότι αυτό που παρακολουθεί δεν το/τη γεμίζει.
Τώρα, εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε ένα παιδί να αναπτύξει τη σκέψη; Να του δώσουμε επιλογές. Δώστε στα παιδιά ένα καλό βιβλίο, ένα επιτραπέζιο, μια μπάλα... Γνωρίστε τους με άλλα παιδιά στη γειτονιά, στο σχολείο. Κατηγορούμε τη σημερινή νεολαία ότι δεν κοινωνικοποιείται, ότι μένει απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή της τηλεόρασης. Όταν όμως τους απαγορεύουμε να παίζουν γιατί θα μας λερώσουν το σπίτι, θα κρυώσουν αν βγουν έξω και θα αρρωστήσουν και τους λέμε να διαβάσουν βιβλία που εμείς ποτέ δεν ανοίξαμε, πώς περιμένετε να αντιδράσουν; Βρίσκουν την εύκολη λύση εκεί και μετά τους κατηγορούμε ότι έχουν «εθιστεί».
Μην τους διατάξετε «Διάβασέ το!/ Έλα να παίξουμε!/ Γιατί δεν παίζεις και βλέπεις τηλεόραση;». Όλοι ξέρουμε ότι τα παιδιά δεν κάνουν τίποτα με το ζόρι – ή καλύτερα κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλουμε να τους επιβάλουμε να κάνουν. Αν εκείνο δεν θέλει να διαβάσει ένα λογοτεχνικό ή να παίξει και θέλει να δει τηλεόραση, μην το πιέσετε. Εξάλλου, την επομένη στο σχολείο θα ακούσει όλα τα άλλα παιδιά να σχολιάζουν την αγαπημένη τους σειρά. Δεν θα νοιώσει πολύ πιο άσχημα που μόνο σε εκείνος/η απαγορεύεται να τη δει;
Αντίθετα, δοκιμάστε να δείτε μαζί του τηλεόραση. Να καταλάβετε γιατί προτιμά αυτήν από εσάς και τους φίλους του. Να περάσετε χρόνο μαζί του και να δεθείτε μέσα από κάτι που αρέσει πρώτα στο ίδιο το παιδί σας/ το συγγενή σας και μετά σε εσάς. Και μην ξεχάσετε, εσείς που μπορείτε να καταλάβετε πιο εύκολα τα ενδόμυχα νοήματα ή και να βρείτε – να
πλάσετε κάποια, να του τα επισημάνετε και να τα τονίσετε (Παράδειγμα: Η Floricienta έκανε τα πάντα για την αδερφή της) και να παραβλέψετε τα κακά των ηρώων (Παράδειγμα: Η Floricienta μαλλιοτραβιόταν με όλο τον κόσμο) γιατί καλώς ή κακώς αυτά είναι τα πρότυπά τους σήμερα (όπως κάποτε ήταν οι Power Rangers, οι παίκτες των ριάλιτι ή οι ήρωες του «Παρα Πέντε»). Μπορείτε, λοιπόν, να επαναπαυτείτε στη σκέψη ότι κάποτε η μόδα θα αλλάξει ή να φέρετε την τωρινή μόδα στα δικά σας μέτρα.
Στη ζωή μου, έχω παθιαστεί με σχεδόν κάθε είδους πρόγραμμα. Power Rangers, ριάλιτι, τηλενουβέλλες, ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα και γενικά ΟΛΑ τα αθλήματα συμπεριλαμβανομένης ακόμα και της φόρμουλα 1, σαπουνόπερες αλά «Τόλμη και Γοητεία», ελληνικές σειρές και ο κατάλογος πάει λέγοντας. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η τηλενουβέλλα ήταν η «μονόφθαλμη» ανάμεσα στις άλλες «τυφλές» εξαρτήσεις. Ποτέ δεν είδα τους αγαπημένους μου πρωταγωνιστές να καπνίζουν, να πίνουν ναρκωτικά, να απατούν, να κλέβουν ή να σκοτώνουν. Πάντοτε ζητούσαν ταπεινά συγγνώμη ακόμα και για τα πιο ασήμαντα λάθη και συγχωρούσαν τους άλλους ακόμα και για τα πιο φριχτά εγκλήματα. Δεν είναι αυτά ακριβώς τα πρότυπα που θέλουμε για τα παιδιά μας;
Καταλήγω, επαναλαμβάνοντας˙ το θέμα δεν είναι πώς απασχολείται ένα παιδί στον ελεύθερό του χρόνο, αλλά πώς αυτή του η ασχολία θα καταφέρει να τον κάνει σωστό άνθρωπο. Και το να γίνει ένα παιδί, χρήσιμο και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας δεν είναι χρέος της τηλεόρασης ή ακόμα και του σχολείου αλλά χρέος του οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Δεν είμαι ψυχολόγος για να μπορώ να σας εγγυηθώ το αποτέλεσμα αλλά σας προτείνω να προσπαθήσετε μια φορά να κάνετε μαζί με το παιδί σας κάτι που αγαπά πρώτα και πάνω από όλα το ίδιο. Βλέποντας τα πράγματα μέσα από τη δική του ματιά, θα μάθετε πολλά για εκείνο. Εξάλλου, φαντάζεστε πώς νοιώθει ένα παιδί όταν οι γονείς του και τα αδέρφια του το συντροφεύουν και απολαμβάνουν την παρέα του;
Δεν μπορώ να πω ότι όταν έλεγξα το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και είδα ότι κέρδισα τον πρώτο «put the telecontrol down» διαγωνισμό ένοιωσα χαρά. Αντιθέτως λυπήθηκα˙ δεν το περίμενα (να «κερδίσω») καθώς πάνω από τις μισές μου απαντήσεις ήταν καθαρά απαντημένες στην τύχη. Αν μάθαινα από την ώρα που έστειλα το μήνυμα πόσες απαντήσεις μου ήταν σωστές θα πήγαινα να αγοράσω κανένα λαχείο ή να παίξω κανένα τυχερό παιχνίδι!
Το βραβείο μου, λοιπόν, είναι η παραχώρηση του «δικαιώματος» να γράψω ένα άρθρο για την κυπριακή τηλεόραση και καθώς υποστηρίζω θερμά ότι όταν μας δίνεται ο λόγος είναι υποχρέωσή μας να μην αποφεύγουμε την απάντηση και αντιθέτως να καλλιεργούμε τη σκέψη (κυρίως τη δική μας αλλά και των υπολοίπων), κάθισα μπροστά στην οθόνη και με αφορμή ένα e-mail που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες στο blog αυτό, αποτυπώνω τις σκέψεις μου για το μαγικό αυτό κουτί που ονομάζεται τηλεόραση.
Είχα την «τύχη» να μεγαλώσω σε ένα μεταβατικό στάδιο της τηλεόρασης. Στα είκοσι μου χρόνια, σήμερα, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θυμάμαι και πολλά από τότε που την τηλεόρασή μας μονοπωλούσε το κρατικό κανάλι. Θυμάμαι όμως καλά τις πρώτες εκπομπές των ιδιωτικών καναλιών και παρατηρώ τώρα την «εξέλιξη» της τηλεόρασης ως πιο ώριμη και σκεπτόμενη τηλεθεάτρια.
Έγραφε, τις προάλλες, μια μητέρα ότι έμεινε λίγες μέρες σπίτι και απογοητεύτηκε, θύμωσε που το παιδί της έβλεπε κάθε μέρα, μανιωδώς αυτά τα «έκτροπα», τις τηλενουβέλλες.
Διευκρίνηση 1: Ακούω πολλούς να λένε «τα μεταγλωττισμένα». Μεταγλωττισμένα τα κάναμε, δεν ήταν. Η ισπανική είναι μια γλώσσα την οποία τα κυπριακά κανάλια «μισούν» και «υποσκάπτουν» με κάθε ευκαιρία (με φωτεινή εξαίρεση το ΡΙΚ). Είναι κρίμα που εμείς οι ίδιοι υποτιμούμε τους εαυτούς μας τόσο πολύ. Με τόσο χαμηλό επίπεδο
αναλφαβητισμού στην Κύπρο, ειλικρινά, πόσα άτομα ηλικίας 10-60 ετών δεν μπορούν να διαβάσουν υπότιτλους; Η σκοπιμότητα πίσω από αυτή την κίνηση κρύβεται βέβαια στο να «κλέψουν» το κοινό που δεν ανήκει σε αυτό το ηλικιακό σύνολο αλλά...Διευκρίνηση 2: Οι σειρές αυτές, στις χώρες που γυρίζονται και προβάλλονται αρχικά, έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό με το οποίο καταπιάνονται. Τα παιδιά (0-10 ετών) εκεί δεν βλέπουν τηλενουβέλλες! Σειρές όπως Rebelde Way, Floricienta, Casi Angeles και λοιπά, απευθύνονται σε έφηβους που αντιμετωπίζουν τη μέση εκπαίδευ
ση, τα πρώτα σκιρτήματα και την επαναστατική τους φύση. Τέτοιες σειρές προβάλλονταν σε «αμερικάνικη έκδοση» (Saved by the bell, USA High, California Dreams είναι μόνο μερικά παραδείγματα) εδώ και χρόνια στα κανάλια. Γιατί εκείνες δεν χαρακτηρίστηκαν ποτέ «βλαβερές»; Άλλες σειρές όπως Padre Coraje, Pasion de Gavilanes, El Cuerpo del Deseo έχουν ως στόχο ένα πιο «ψαγμένο» κοινό. Έχουν τολμηρές ερωτικές σκηνές, περισσότερη φαντασία και πρωτοτυπία και εννοείται ότι παρακολουθούνταν από κοινό κάποιας ηλικίας και άνω και σε καμία περίπτωση στην απογευματινή ζώνη. Λάθος των καναλιών που στις πλείστες περιπτώσεις δεν βάζουν ορθή σήμανση εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι «πουλούν» και λάθος του Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που δεν επιβάλλει πρόστιμο...Διευκρίνηση 3: Όπως οι κυπριακές και ελληνικές σειρές έχουν τις καλές και τις κακές τους στιγμές έτσι και οι λατινοαμερικάνικες. Αν τα δικά μας κανάλια φέρνουν τα δικά τους σκουπίδια τι φταιει το σύνολο; Είναι πραγματικά παράλογο να βάζουμε όλες τις σειρές στο ίδιο καζάνι. Δεν είναι όλες τους καλές και δεν είναι σωστό επειδή μας άρεσε μια τηλενουβέλλα ή επειδή οι συμμαθητές μας τις βλέπουν όλες, να καθόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ βλέποντάς τις, όπως δεν είναι σωστό να μην βλέπουμε μια σειρά επειδή έχει λατινοαμερικάνικη καταγωγή και να χλευάζουμε όλους όσους την παρακολουθούν.
Δε θέλω να κουράζω και γι’ αυτό προσπαθώ να καταλήξω σύντομα στο νόημα του άρθρου μου. Η τηλεόραση θα βρίσκεται πάντα στο σαλόνι μας, τα κανάλια πάντα θα έχουν ως πρώτο στόχο την εμπορικότητα και τα παιδιά όταν δεν θα έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, θα κάθονται μπροστά στο «χαζοκούτι». Το χρέος το δικό μας, ποιο είναι; Εμείς ως γονείς, ως αδέρφια, ως απλοί συγγενείς να βοηθήσουμε το παιδί να αποκτήσει δική του κρίση! Να καταλάβει τι είναι «καλό» και «κακό» τηλεοπτικό προϊόν.
Σκεφτήκατε ποτέ γιατί τα κυπριακά κανάλια οδηγήθηκαν στη λύση τη
ς «νεανικής τηλενουβέλλας»; Τα κινούμενα σχέδια «τελευταίας γενιάς» (Pokemon και όλα τα συναφή) μετέδιδαν λανθασμένα μηνύματα και πρότυπα. Ακόμα και το πιο «αθώο» cartoon, ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης, έχει δεχτεί 
πρόστιμο στη Ελλάδα γιατί λεει μεταδίδει «ομοφυλοφιλικά μηνύματα». Με τι άλλο θα μπορούσαν, λοιπόν, τα κανάλια να απευθυνθούν σε ένα παιδί και σε ένα έφηβο κάνοντας νούμερα και χωρίς την απειλή προστίμου και κοψίματος;Πρέπον για μένα, δεν θα ήταν να ακούσω ένα παιδί 8 ετών να λεει «Δε βλέπω την τάδε σειρά γιατί η μαμά/ ο μπαμπάς λεει ότι δεν είναι σωστό» αλλά να ακούσω κάποιο παιδί να λεει «Δε μου αρέσει η τηλεόραση» ή και «Δε μου αρέσει η τάδε σειρά». Γιατί τότε όπως συνειδητοποίησε ότι δε θέλει να φαει όσπρια, έτσι κατάλαβε και ότι αυτό που παρακολουθεί δεν το/τη γεμίζει.
Τώρα, εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε ένα παιδί να αναπτύξει τη σκέψη; Να του δώσουμε επιλογές. Δώστε στα παιδιά ένα καλό βιβλίο, ένα επιτραπέζιο, μια μπάλα... Γνωρίστε τους με άλλα παιδιά στη γειτονιά, στο σχολείο. Κατηγορούμε τη σημερινή νεολαία ότι δεν κοινωνικοποιείται, ότι μένει απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή της τηλεόρασης. Όταν όμως τους απαγορεύουμε να παίζουν γιατί θα μας λερώσουν το σπίτι, θα κρυώσουν αν βγουν έξω και θα αρρωστήσουν και τους λέμε να διαβάσουν βιβλία που εμείς ποτέ δεν ανοίξαμε, πώς περιμένετε να αντιδράσουν; Βρίσκουν την εύκολη λύση εκεί και μετά τους κατηγορούμε ότι έχουν «εθιστεί».
Μην τους διατάξετε «Διάβασέ το!/ Έλα να παίξουμε!/ Γιατί δεν παίζεις και βλέπεις τηλεόραση;». Όλοι ξέρουμε ότι τα παιδιά δεν κάνουν τίποτα με το ζόρι – ή καλύτερα κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλουμε να τους επιβάλουμε να κάνουν. Αν εκείνο δεν θέλει να διαβάσει ένα λογοτεχνικό ή να παίξει και θέλει να δει τηλεόραση, μην το πιέσετε. Εξάλλου, την επομένη στο σχολείο θα ακούσει όλα τα άλλα παιδιά να σχολιάζουν την αγαπημένη τους σειρά. Δεν θα νοιώσει πολύ πιο άσχημα που μόνο σε εκείνος/η απαγορεύεται να τη δει;
Αντίθετα, δοκιμάστε να δείτε μαζί του τηλεόραση. Να καταλάβετε γιατί προτιμά αυτήν από εσάς και τους φίλους του. Να περάσετε χρόνο μαζί του και να δεθείτε μέσα από κάτι που αρέσει πρώτα στο ίδιο το παιδί σας/ το συγγενή σας και μετά σε εσάς. Και μην ξεχάσετε, εσείς που μπορείτε να καταλάβετε πιο εύκολα τα ενδόμυχα νοήματα ή και να βρείτε – να
πλάσετε κάποια, να του τα επισημάνετε και να τα τονίσετε (Παράδειγμα: Η Floricienta έκανε τα πάντα για την αδερφή της) και να παραβλέψετε τα κακά των ηρώων (Παράδειγμα: Η Floricienta μαλλιοτραβιόταν με όλο τον κόσμο) γιατί καλώς ή κακώς αυτά είναι τα πρότυπά τους σήμερα (όπως κάποτε ήταν οι Power Rangers, οι παίκτες των ριάλιτι ή οι ήρωες του «Παρα Πέντε»). Μπορείτε, λοιπόν, να επαναπαυτείτε στη σκέψη ότι κάποτε η μόδα θα αλλάξει ή να φέρετε την τωρινή μόδα στα δικά σας μέτρα.
Στη ζωή μου, έχω παθιαστεί με σχεδόν κάθε είδους πρόγραμμα. Power Rangers, ριάλιτι, τηλενουβέλλες, ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα και γενικά ΟΛΑ τα αθλήματα συμπεριλαμβανομένης ακόμα και της φόρμουλα 1, σαπουνόπερες αλά «Τόλμη και Γοητεία», ελληνικές σειρές και ο κατάλογος πάει λέγοντας. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η τηλενουβέλλα ήταν η «μονόφθαλμη» ανάμεσα στις άλλες «τυφλές» εξαρτήσεις. Ποτέ δεν είδα τους αγαπημένους μου πρωταγωνιστές να καπνίζουν, να πίνουν ναρκωτικά, να απατούν, να κλέβουν ή να σκοτώνουν. Πάντοτε ζητούσαν ταπεινά συγγνώμη ακόμα και για τα πιο ασήμαντα λάθη και συγχωρούσαν τους άλλους ακόμα και για τα πιο φριχτά εγκλήματα. Δεν είναι αυτά ακριβώς τα πρότυπα που θέλουμε για τα παιδιά μας;
Καταλήγω, επαναλαμβάνοντας˙ το θέμα δεν είναι πώς απασχολείται ένα παιδί στον ελεύθερό του χρόνο, αλλά πώς αυτή του η ασχολία θα καταφέρει να τον κάνει σωστό άνθρωπο. Και το να γίνει ένα παιδί, χρήσιμο και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας δεν είναι χρέος της τηλεόρασης ή ακόμα και του σχολείου αλλά χρέος του οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Δεν είμαι ψυχολόγος για να μπορώ να σας εγγυηθώ το αποτέλεσμα αλλά σας προτείνω να προσπαθήσετε μια φορά να κάνετε μαζί με το παιδί σας κάτι που αγαπά πρώτα και πάνω από όλα το ίδιο. Βλέποντας τα πράγματα μέσα από τη δική του ματιά, θα μάθετε πολλά για εκείνο. Εξάλλου, φαντάζεστε πώς νοιώθει ένα παιδί όταν οι γονείς του και τα αδέρφια του το συντροφεύουν και απολαμβάνουν την παρέα του;
Υστερόγραφο: Χρόνια πολλά με υγεία και αγάπη και είθε ο καινούριος χρόνος να είναι γεμάτος ευτυχία για εσάς και όσους αγαπάτε!
