Είχαμε και την δολοφονία του Άντυ, και προσγειωθήκαμε όλοι στην πραγματικότητα. Φιμωθήκαμε για το τι πρέπει να λέμε και τί όχι, τι είναι σωστό και τί λάθος. Αν πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, ή να κρυφτούμε πίσω απο το μικρο μας δαχτυλάκι. Σιωπήσαμε, αναμέναμε, αναμένουμε, αλλά μάταια.
Εμείς εδώ λέμε την γνώμη μας τόσο καιρό τώρα. Συνήθως τα κακά σχόλια και τα αρνητικά μηνύματα που παίρναμε, ήταν απο τους ανθρώπους της τηλεόρασης, και όχι απο τον απλό κόσμο, ο οποίος κοιτάζει το άδειο του πορτοφόλι, και αναγκάζεται να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση. Αυτόν βλέπεις δεν τον ενδιαφέρει αν αύριο πρωί η AGB θα σε βγάλει πρώτο ή δεύτερο. Αν είμαι κανάλι και η σειρά μου δεν "θωρκέται" τότε με το έτσι θέλω θα σε πείσω μέσο της εφημερίδας ή του περιοδικού που συνεργάζομαι, οτι αυτό που παρακολουθείς είναι αριστούργημα! Με την 48η φορά που θα το ακούσεις, θα πιστείς και εσύ.
Τον τελευταίο καιρό, οι περισσότερες εκπομπές που βγαίνουν, χρησιμοποιούν τον απλό άνθρωπο, και τα συναισθήματα του. Στον βωμό της τηλεθέασης, κλάψε καημένη γυναίκα που κοιμάσαι στο πάτωμα και σου δίνουμε κρεβάτι και σου βάφουμε τους τοίχους, κλάψε και εσύ καημένη γιαγιά που έχεις πακέτο απο την εγγονή σου που έχεις να δείς τόσα χρόνια. Κάθε δάκρυ και επιταγή, κάθε κλάμα και τηλεθέαση. Κλάψε και εσύ καημένε τηλεθεατή που έστελνες μηνύματα στο γνωστό μουσικό talent show για να βγάλεις νικητή, σε ένα διαγωνισμό που ήτανε στημένος απο την αρχή. Κλάψε και εσύ Μενεγάκη που θυμήθηκες να χωρίσεις στα μέσα της τηλεοπτικής σεζόν, και να ανεβούνε τα νούμερα της εκπομπής σου έστω και για μια εβδομάδα. Κλάψε και εσύ κρατικό κανάλι που έκανες διαγωνισμό για επιλογή τραγουδιού της Eurovision και κατάφερες να στείλεις ένα Ουαλό που άφησε της μπυραρίες της χώρας του για να κάνει την πλάκα του με την σημαία της χώρα μας . Όσο κλάμα και να ρίξεις όμως, η ουσία είναι μία. Τίποτα δεν αλλάζει. Όλα γύρω μας αλλάζουν, μα όλα μένουν ίδια.
ΤΗΛΕΦΤΥΑΡΙ
tileftiari@live.com
