Εμάς η ιδέα του μας ενθουσίασε, το πιο κάτω κείμενο που μας έστειλε τον δικαιώνει και δεν μένει παρά να τον καλωσορίσουμε στην παρέα μας. Νεκατωμένε, στο λέω λοιπόν από εδώ επίσημα ότι είσαι ο πρώτος μας νέος συνεργάτης.
Διαβάστε λοιπόν το πρώτο του αναλυτικό σχόλιο για τα πρώτα επεισόδια του 2ου κύκλου των 'γενιών της σιωπής':
Στις Γενιές της Σιωπής φέτος θκυό πράματα μένουν σταθερές αξίες. Οι κορασίες ακόμα βρίσκουν τους σκάπουλλους κάτω που τες ελιές τζαι ο Άρκος ακόμα γυρίζει τες βουνοκορφές, κοιτάζει τον ορίζοντα τζαι μιλά της Ρήαινας.
Μόνο που φέτος εν άλλες οι κορασιές τζαι ο Άρκος εν ο Καυκαρίδης με αέρα Βασιλιά Ληρ. Μετά το τέλος του πρώτου κύκλου [μα εμπήκαν κατά λάθος σκηνές που τον δεύτερο κύκλο στο μοντάζ;] κυριολεκτικά αλλάξαν τα πάντα. Η απότομη αλλαγή πλεύσης εν κάτι που εν είχαμε δει ποττέ σε Κυπριακή σειρά. Το κατά πόσο εννά αποδειχτεί αδυναμία της σειράς εννά φανεί που το αν οι δύο κύκλοι έχουν τζαι άλλες συνδέσεις πέρα που τον Άρκο τζαι την Άννα.
Στο τέλος του πρώτου κύκλου η Άννα είσιε αποτύχει να προστατεύσει τον αγαπητικό της φίλης τζαι γειτόνισσας της, της Χριστινούς, επειδή όπως της είπε ο Άρκος επάτησε πολλά γερά στην γη τζαι έχασε την ικανότητα της να θωρεί το μέλλον. Που δαμέ μάλλον πηγάζει το πώς η Άλκηστις Παυλίδου επιλέγει να παίξει τον χαρακτήρα. Η ανεξάρτητη, δυναμική κοπέλλα του πρώτου κύκλου έχει γονατιστεί από την ζωή τζαι έχει γίνει κάτι σε «μάνα αγνοούμενου», πράγμα που φέρνει τον χαρακτήρα της σε άμεση σύγκρουση με αυτόν της [all new, all improved] Αναστασίας.
Ο ρόλος της Αναστασίας κάποιες στιγμές ξενίζει. Η κόρη της Άννας είναι αδίστακτη, ππαραδόπιστη, εκδικητική και συμπεριφέρεται απαίσια στην μάνα της. Ο χαρακτήρας ξενίζει επειδή δεν την έχουμε δει να μεγαλώνει, δεν έχουμε κάποια σημάδια τα οποία να εξηγούν την εξέλιξη της. Είναι όταν απελπίζεται για τις πιθανότητες της να παντρευτεί και μαλακώνει προς την μητέρα της που βλέπουμε το βάθος του χαρακτήρα που εν έσιει ακόμα εξερευνήσει αρκετά η Μαρία Μιχαήλ. Αν τελικά η Αναστασία παντρευτεί τον Στρατή μπορεί να καταλάβουμε περισσότερα για το τι ευαισθησίες προσπαθεί να προστατεύσει με το σκληρό εξωτερικό που προβάλλει.
Η αντιπαράθεση των χαρακτήρων της Άννας τζαι της Αναστασίας όταν γίνεται σωστά έσιει τρομερό ενδιαφέρον αν τζαι κάποτε επαναλαμβάνεται υπερβολικά. Όταν προσπεράσουμε τις σαράντα επαναλήψεις της ίδιας σκηνής σε κάθε επεισόδιο [Αναστασία: «θέλεις να μου κόψεις την τύχη μου έννεν; Εν που ζηλεύκεις που είσαι μόνη σου!» Άννα: «Μα τι λαλείς κόρη μου; (κλάματα)»], η αντίθεση των δύο φωτίζει την κάθε μια τους με διαφορετικό τρόπο. Η Άννα δείχνει μια ήρεμη δύναμη, την οποία έχει μαζέψει μετά από χρόνια πόνου και μετάνοιας τόσο για το παρελθόν της, όσο και για αυτό που θεωρεί την μεγάλη αποτυχία της, δηλαδή το οτι πάτησε πολλά γερά στην γη τζαι έχασε την ικανότητα της να «βλέπει» το μέλλον αλλά τζαι πέρα που τα φαινόμενα τζαι έτσι να βοηθά τους γύρω της. Όταν κάποιοι προσπαθούν να μπουν στο σπίτι τζαι, προφανώς, να ατιμάσουν την Αναστασία, η Παυλίδου φκάλλει που τον χαρακτήρα της μιαν ορμή που ξαφνιάζει αλλά δεν έρχεται απο το πουθενά και εκφράζει την ψυχή της Άννας που δεν βλέπουμε.
Η Αναστασία εξακολουθεί να εν ένα μυστήριο, αλλά ο δυναμισμός της εν ευπρόσδεκτος άμα τον συγκρίνεις με την μοιρολατρία άλλων. Υποψιάζουμαι οτι η ιστορία του Στρατή, η οποία επήρε πολλύ τζαιρό για να συνδεθεί με την κύρια ιστορία θα φέρει μια άλλη Αναστασία στην επιφάνεια. Που την εμφάνιση της στο πρώτο επεισόδιο η οικογένεια του Στρατή, τζαι ειδικά η μάνα του [η Σοφία Καλλή σε έναν ρόλο που θυμίζει τζαι την Τσιερκέζενα τζαι την κοτζιακάρη Αναστασού της Λένιας Σορόκκου] ήταν το αντίστοιχο της αρνητικότητας της Αναστασίας. Σε σημείο μάλιστα που φίλη τζαι επίσης μέλος του φαν κλαμπ των Γενιών αναρωτήθηκε «μα γιατί εν ούλλοι ππ****άδρωποι σε τούτον τον κύκλο;» [εχτός της Ξενούς, της πιο υπομονετικής γεναίκας στο βουνό μετά που την Ζωή Κυπριανού]. Με τις τελευταίες εξελίξεις όμως φαίνεται οτι η κύρια κατεύθηνση αυτής της ιστορίας ήταν να φέρει τον Στρατή τζαι την Αναστασία σε κάτι που μπορεί να φκει σε αντιπαράθεση, έρωτα ή τζαι τα θκυό.
Μιλώντας για εξελίξεις, ο αργός ρυθμός της ιστορίας είναι ακόμα ένα πράγμα που δεν άλλαξε. Για κάμποσα επεισόδια βλέπουμε ξανα τζαι ξανά τα ίδια πράγματα να επαλαμβάνουνται [οι διάλογοι της Άννας τζαι της Αναστασίας, η κακομεταχείριση της Ξενούς που τον Στρατή], τζαι αμέσως μετά σε σύντομο χρονικό διάστημε έρκουνται τα πάνω κάτω. Στα τελευταία τέσσερα επεισόδια μόνο, η Ξενού χωρίζει, ο χαρακτήρας της κάμμει μια πολλά υποσχόμενη στροφή 180 μοιρών σε Ξενού Κορλεόνε, μαθαίνουμε θκυό πράματα για τον τραυματισμένο που έσωσε ο Άρκος [hint: φταίσιν οι Εγγλέζοι τζαι λαλούν την λέξη «αγώνας» πέντε φορές στην ίδια σκηνή] τζαι ο Στρατής στέλλει προξενιά για την Αναστασία. Ακόμα όμως δεν φαίνεται να υπάρχει μια κεντρική κατεύθυνση στο σύνολο της ιστορίας της σειράς πέρα από αυτή των ιστοριών με κοινο παρονομαστή την «σιωπή» και τα προβλήματα των γυναικών σε μια κοινωνία που δεν τους δίνει επιλογές.
Τα ερωτήματα που μεινήσκουν για το Σαββατοκυρίακο: πόσο εννά αντέξει ο επικείμενος γάμος της Αναστασίας τζαι του Στρατή πριν να φκουν τα μασιέρκα; Το μίσος πίσω που τα σχέδια της Ξενούς Κορλεόνε εν ειλικρινές ή καλύπτει τα αισθήματα της; Γιατί γυρεύκει η μισή Λεμεσός τον Στρατή; Υπάρχουν πολλά άλλα αναπάντητα ερωτήματα, τζαι όπως πάντα με τες Γενιές, δεν φαίνονται να συνδέουνται μεταξύ τους. Ένα πράμα εν σίουρο πάντως τζαι να μεν φοάστε: η Αναστασού εξακολουθεί να εν νάκκον σίηλλα ακόμα τζαι στις χαρές της.
