Και όμως.... 
το τηλεοπτικό "νησί" είναι πιο γοητευτικό από αυτό της Χίσλοπ!!!
το τηλεοπτικό "νησί" είναι πιο γοητευτικό από αυτό της Χίσλοπ!!!Η μεταφορά ενός βιβλίου στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι πιθανότητες να αρέσει το τηλεοπτικό/κινηματογραφικό πόνημα τόσο όσο και το βιβλίο είναι ελάχιστες. Συνήθως η μεταφορά ενός βιβλίου στην οθόνη είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης. Και αυτό, γιατί ο σκηνοθέτης δε μπορεί στην περίπτωση αυτή να σταθεί μόνο στη δική του φαντασία και έμπνευση και να φτιάξει μια ταινία που να ικανοποιεί τον ίδιο και μόνο, αλλά θα πρέπει να ανταποκριθεί και στις προσδοκίες του κοινού, το οποίο, διαβάζοντας ένα βιβλίο, έχει ήδη πλάσει με τη φαντασία του τα δικά του πρόσωπα, χώρους και καταστάσεις και εύκολα μπορεί να απογοητευτεί από τις «εικόνες» του σκηνοθέτη. Το έργο επομένως του σκηνοθέτη στην περίπτωση που πρέπει να οπτικοποιήσει ένα επιτυχημένο βιβλίο, είναι δύσκολο, καθώς θα πρέπει να υπερασπίσει τόσο το δικό το δημιούργημα, αλλά και το βιβλίο, αναδεικνύοντας εκείνα τα στοιχεία που συνετέλεσαν στην επιτυχία του. Το να αρέσει λοιπόν η ταινία/σειρά και να αγαπηθεί τόσο όσο και το βιβλίο είναι ένα στοίχημα που ο σκηνοθέτης οφείλει να βάλει στον εαυτό του και να πετύχει, αλλά αν το δικό του δημιούργημα ξεπεράσει το βιβλίο, τότε μιλάμε για επίτευγμα!
Ένα τέτοιο επίτευγμα μπορεί να θεωρηθεί και το τηλεοπτικό ΝΗΣΙ του Θοδωρή Παπαδουλάκη και της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, που με την πολύ καλή δουλειά που έχουν κάνει, κατόρθωσαν να «καπελώσουν» το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ και να δημιουργήσουν το δικό τους «Νησί»! Είναι γεγονός πως οι επευφημίες αφορούσαν κατά κύριο λόγο μέχρι τώρα το κατόρθωμα του σκηνοθέτη να αποδώσει τη συγκινητική ατμόσφαιρα του βιβλίου, αποτυπώνοντας στην κάμερα τη ζοφερή πραγματικότητα της εποχής και το μαρτύριο των κατοίκων της Σπιναλόγκα, οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την ασθένειά τους, αλλά και το ρατσισμό και την απομόνωση που συνεπαγόταν η διάγνωσή της.Ήρθε όμως η ώρα να αναγνωρίσουμε και την «πένα» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, η οποία, ενώ είχε στα χέρια της μία μόνο βασική ιστορία, αυτήν της οικογένειας Πετράκη, κατάφερε όχι μόνο να μας την διηγηθεί πολύ καλά και να αποτυπώσει στην οθόνη τους καλογραμμένους χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά, με τη συγκατάθεση και της συγγραφέως του βιβλίου, να δημιουργήσει και δικούς της, για τους οποίους ο θεατής μπορεί να νοιαστεί και να αγωνιά για τη τύχη τους όσο και γι’ αυτούς του βιβλίου. Τέτοιο παράδειγμα είναι η οικογένεια της «φουρνάρισσας», η οποία ούσα η πρώτη από την οικογένειά της που διαγνώσκεται με τη λέπρα, αναγκάζεται να αποχωριστεί τα παιδιά της και να οδηγηθεί στο νησί που στην περίπτωσή της δεν αποτελεί καταδίκη, αλλά η αφορμή ενός μεγάλου έρωτα που γεννιέται για τον πρόεδρο του νησιού, ενώ το οικογενειακό δράμα κορυφώνεται με την αυτοκτονία του συζύγου της στην Πλάκα, όταν και τα παιδιά τους διαγνώσκονται με την ίδια αρρώστια. Το ανθρώπινο δράμα σκιαγραφείται και με την ιστορία εκείνου του ζευγαριού στην Σπιναλόγκα που, ενώ έχουν φέρει στον κόσμο ένα υγιές παιδάκι, προσπαθούν να αποκρύψουν το γεγονός, ώστε να μην τους το πάρουν για να το δώσουν για υιοθεσία.
Καμία από αυτές τις ιστορίες δεν υπάρχει στο βιβλίο, ωστόσο είναι εξίσου δυνατές σε συγκίνηση και αγωνία με την ιστορία του Δημητράκη και της Ελένης Πετράκη. Τέτοιες σκηνές, όχι μόνο δεν μπορούν να θεωρηθούν εμβόλιμες στη σειρά και «γεμίσματα» για να βγουν τα επεισόδια, αλλά είναι αυτές που συνθέτουν το «τηλεοπτικό νησί», είναι αυτές για τις οποίες μπ
ορεί να μιλά κανείς για τη Σπιναλόγκα της Μιρέλλας! Όποιος λοιπόν επέλεξε να μη δει τη σειρά γιατί νομίζει ότι αυτή δεν μπορεί να «φτάσει» το βιβλίο και προτιμά να μείνει στις δικές του γλυκιές αναμνήσεις και εικόνες, έχει χάσει τις πλέον συγκινητικές στιγμές, όπως αυτήν της μικρής Μαρίας που τρυπώνει στη βάρκα του Γιώργη για να δει έστω και μια φορά τη λεπρή μάνα της στη Σπιναλόγκα, ενώ σίγουρα δεν έχει νιώσει ένα βάρος στο στήθος όταν οι γιατροί ανακοινώνουν στο Δημητράκη ότι βρίσκεται στο νησί από.... λάθος διάγνωση!
ορεί να μιλά κανείς για τη Σπιναλόγκα της Μιρέλλας! Όποιος λοιπόν επέλεξε να μη δει τη σειρά γιατί νομίζει ότι αυτή δεν μπορεί να «φτάσει» το βιβλίο και προτιμά να μείνει στις δικές του γλυκιές αναμνήσεις και εικόνες, έχει χάσει τις πλέον συγκινητικές στιγμές, όπως αυτήν της μικρής Μαρίας που τρυπώνει στη βάρκα του Γιώργη για να δει έστω και μια φορά τη λεπρή μάνα της στη Σπιναλόγκα, ενώ σίγουρα δεν έχει νιώσει ένα βάρος στο στήθος όταν οι γιατροί ανακοινώνουν στο Δημητράκη ότι βρίσκεται στο νησί από.... λάθος διάγνωση!υ.γ.: πόσο μα πόσο χαίρομαι που βλέπω τον Στέλιο Μάινα (Γιώργης) και την αγαπημένη Γιούλικα Σκαφιδά (Μαρία) να υποδύονται για δεύτερη φορά -μετά από τους ανατρεπτικούς ρόλους τους στα "Μαύρα Μεσάνυχτα" - " πατέρα και κόρη"!!!
