

* Ίσως μας παίδεψε λίγο το μαύρο πλάνο που κυριάρχησε σε ένα μεγάλο αριθμό σκηνών και οι βόλτες που έκαναν οι μύγες γύρω από τα κεφάλια των ηθοποιών στα ανοιξιάτικα γυρίσματα, αλλά σίγουρα έχουμε να θυμόμαστε πολλά από τον υπέροχο πρώτο κύκλο της σειράς: τις γέννες της Αναστασούς και το θάνατό της κατά τη διάρκεια μιας εξ αυτών, τα 'αντζελοκρούσματα' της Κυριακούς, τις μπηχτές της κοτσάκαρης αλλά και τη σοφία της, το ‘ε φελα χίτσι η Αναστασού’ της Τσερκέζενας, τον πνευματικό σκοταδισμό, το τοπούζι που έτρωε η Μαρουλλού από τον Ττοουλή και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, το μυστήριο γύρω από τη ζωή του μάγου και τη σχέση του με τις γυναίκες της οικογένειας της κοτσάκαρης. Οι ιδέες, οι αντιλήψεις, τα έθιμα και οι συνθήκες ζωής μιας ολόκληρης εποχής πέρασαν με τον πιο ωραίο τρόπο μπροστά από τα μάτια μας και μας συντρόφευσαν στη διάρκεια της τηλεοπτικής περιόδου...
Παραθέτω εδώ και κάποια παλαιότερα σχόλια που κάναμε για τη σειρά:
«λάτρεψα τις ‘γενιές της σιωπής’, μία σειρά στην οποία είναι όλα πολύ προσεγμένα, με πολύ καλές ερμηνείες, όπως αυτές της Μάρας Κωνσταντίνου και της Λένιας Σορόκου, και στην οποία η κυπριακή ντοπιολαλία ακούγεται σε όλο της το μεγαλείο!!» και «η κυπριακή σειρά με συνεπήρε!!!!»
-------------------------------------------------------------

Είχα τότε βρει αρκετές ομοιότητες με την ελληνική κωμική σειρά «στο παρά πέντε» του Καπουτζίδη, κυρίως κάποια δομικά στοιχεία της πλοκής και ίσως και η άποψη στο χιούμορ και η συχνότητα και η ποιότητα της ατάκας να έχουν το πρότυπό τους στην επιτυχημένη σειρά του mega και τα οποία ενέπνευσαν το δικό μας συγγραφικό δίδυμο χωρίς αυτό απαραίτητα να είναι κακό, από τη στιγμή μάλιστα που στην πορεία η σειρά βρήκε τον εαυτό της και έδειξε τα δικά της δείγματα γραφής με αποτέλεσμα να «γελώ όλο και πιο πολύ με αυτή τη σειρά», όπως είχα πει παλαιότερα. Το γεγονός δηλαδή ότι όσο περνούσε ο καιρός και μετά την ολοκλήρωση της σειράς, οι τηλεθεατές αγάπησαν τους χαρακτήρες της σειράς, την Γρυσταλλένη, το Γώρο, τον ‘πίκρη’, την κ.Σταυριανή (ακόμα και τη θεία της Γρυσταλλένης ‘τη βουρκάρα’ που είδαμε στα τελευταία επεισόδια και υποδύθηκε επιτυχημένα η Όλγα Ποταμίτου) και παρακολούθησαν την εξέλιξη ενός συνηθισμένου κατά τα άλλα ειδυλλίου μεταξύ του Αντώνη και της Μαλβίνας, αυτό σημαίνει ότι η σειρά και οι χαρακτήρες της ήταν αυθεντικοί και ως εκ τούτου και επιτυχημένοι. Εκτός όμως από το χιούμορ καλού γούστου, όπως διαβάσαμε στους τίτλους τέλους της σειράς, που πράγματι διέθετε η σειρά, αφού τα κωμικά στοιχεία δημιουργούνταν με διάφορα μέσα –σκηνοθετικά ευρήματα, επιτυχημένες και πρωτότυπες παρωδίες, κάποια λογοπαίγνια, κάποτε πολύ επιτυχημένα κάποτε όχι και τόσο, έξυπνες, καλογραμμένες ατάκες -, για πρώτη φορά κυπριακή κωμική σειρά χρησιμοποίησε τη διάλεκτό μας ως μέσο και δεν την έκανε αυτοσκοπό, δίνοντας έμφαση στα πιο πάνω στοιχεία που αναφέραμε. Αυτά ήταν που, και με την πολύ καλή τεχνική υποστήριξη και προσεγμένη δουλειά που υπήρξε και σε αυτή την παραγωγή, εκτίμησε ο τηλεθεατής, ο οποίος αισθάνθηκε επιτέλους ότι δεν υποτιμάται η νοημοσύνη του, δεν προσβάλλεται, δε 'μειώνεται' η διάλεκτός του.
Το ανατρεπτικό του τέλος – με τη Μαλβίνα και πάλι νύμφη πάνω στη μοτοσικλέτα να φωνάζει ‘τον Αντώνη’ και αυτός τελικά να την πατάει για δεύτερη φορά με το αυτοκίνητο- ήταν ό,τι καλύτερο στο φινάλε της σειράς, ενώ η εκπληκτική ερμηνεία της Μονογιού στη συζήτησή της στη θάλασσα με τον Αντώνη και η ‘τολμηρή’ για την κυπριακή τηλεόραση –και δη σε κωμική σειρά- ερωτική σκηνή που ακολούθησε με το γυμνό στήθος της Μονογιού, σκηνή που είχε όμως και σκηνοθετική άποψη – νύχτα, στη θάλασσα, φωτιά και δύο κορμιά να σμίγουν μέσα στα κύματα- μας εξέπληξε ευχάριστα και μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις!
* στα συν της, να σημειωθεί ότι η σειρά απενεχοποίησε την προσφώνηση ‘άμμα’ –για το ‘μάμμα’ -. Πριν έλεγα, μα μόνο εγώ το λέω, τι στο καλό; Αντώνη, ευχαριστούμε!!
Με λίγα λόγια θα έλεγα ότι το «την πάτησα» είναι το «κυπριακό παρα πέντε» ως προς την ποιότητα του γέλιου, αν και λίγο αδικημένο από την agb όσον αφορά τα νούμερα που έβγαζαν πρώτα το «μίλα μου» και το «ζωή ποδήλατο», χωρίς όμως αυτό να μειώνει την αξία του «την πάτησα», από τη στιγμή που τα νούμερα δείχνουν απλώς μία τάση και όχι τη συνολική εικόνα.
Οι δύο σεναριογράφοι μάλιστα θα έλεγα ότι αποτελούν και ένα καλό πρότυπο και παράδειγμα για όποιον θελήσει να ασχοληθεί με την κωμωδία και πιστεύω ότι το «την πάτησα» μπορεί να ωθήσει κόσμο να γράψει και, αν και αυτό το στοίχημα μπορεί να μην ήταν στο μυαλό του Λώρη και της Χριστιάνας, εντούτοις θα χαρούν να δουν ότι το κερδίζουν.
Νομίζω ότι η κυπριακή τηλεόραση τώρα ξεκινά. Με αυτές τις δύο δουλειές, η μία δραματική και η άλλη κωμική, έγινε η αρχή και μπορούμε να ελπίζουμε... (και μη μου πείτε ότι ξέχασες ‘Βασιλικές’, ‘βουράτε γειτόνοι’ και τα άλλα ‘φρούτα’ του sigma, γιατί αυτά το μόνο που κατάφεραν, σε σύγκριση πάντα με τις δύο πιο πάνω παραγωγές, ήταν να φέρουν την πλοκή από το χωριό στην πόλη...).
Μόνο μπράβο και συγχαρητήρια αξίζουν στις 'Γενιές' και το 'την πάτησα' !! Μπράβο τους λοιπόν και καλή επιτυχία και καλή δουλειά και για τη νέα τηλεοπτική περίοδο τους ευχόμαστε!
