Πάει, τελείωσε και το φετινό μουσικό πανηγύρι της Ευρώπης! Δεν ξέρω, αυτή τη φορά ένιωσα ότι θέλω κάτι να πω γι’ αυτό το γεγονός, θέλω να πω για αυτό που κατάλαβα φέτος για το διαγωνισμό. Θα μου πείτε, και εμάς τι μας νοιάζει τι κατάλαβες εσύ, αλλά δεν πειράζει, το προσπερνώ. Κατάλαβα λοιπόν ότι όλα αυτά τα χρόνια που καθόμουν και έβλεπα τον διαγωνισμό, δεν τον απολάμβανα. Περίμενα να έρθει η σειρά της Κύπρου, τα τελευταία χρόνια και της Ελλάδας, και να φτάσει η μεγάλη στιγμή της βαθμολογίας. Εκεί ήταν πάντα η όλη υπόθεση. Όχι όμως και αυτή τη χρονιά. Φέτος του έδωσα και κατάλαβε. Τον ευχαριστήθηκα τον διαγωνισμό, διότι πολύ απλά δεν ασχολήθηκα μαζί του. Τον είδα και εγώ σαν πανηγυράκι, όπως τον αποκαλούν κάποιοι, και όπως στα πανηγύρια μπορείς να δεις και να ανεχθείς τα πάντα έτσι και εδώ· γελάσαμε με τις νύμφες και τις ανθοδέσμες που έριξαν στο κοινό, με τις μπουγάδες που απλώθηκαν επί σκηνής, διασκεδάσαμε με τα τσίκι τσίκι μας και τον 75 cent μας, μπαρκάραμε στη θάλασσα με τους πειρατές και την κυρία της θάλασσας, χορέψαμε στο παγοδρόμιο της Ρωσίας και στους ρυθμούς της καρδιάς της Καλομοίρας. Αυτά τουλάχιστον θυμάμαι από εκείνη τη βραδιά του τελικού. Το ότι το βραβείο –μικρόφωνο πήγε στον Ρώσο και στον διάσημο βιολιστή και τον πρωταθλητή του καλλιτεχνικού πατινάζ, που τον συνόδευαν σε ένα μίνι παγοδρόμιο στη σκηνή, αυτό δεν το θυμάμαι, αυτό απλώς δεν μπορώ να το καταλάβω. Αλλά δε βαριέσαι, η Γιουροβίζιον δεν είναι ούτε για να καταλαβαίνεις ούτε για να θυμάσαι. Γιατί τι νομίζετε, θα θυμάται αύριο κανείς, εκτός από εμάς τους Κυπρίους και κάποιους φανατικούς του θεσμού, ότι στην 17 θέση του 2ου ημιτελικού της Γιουροβίζιον του 2008, εμφανίστηκε η Ευδοκία Καδή με ένα ασημένιο-εξωγήινο φόρεμα κοντά στο πιάνο και έπειτα άρχισε αγχωμένα να τραγουδάει πάνω στα τραπέζια για μια μοιραία γυναίκα, στην αρχή με συνοδεία μπαγλαμά και μετά από λίγο σε ήχους τζαζ; Και φυσικά, δεν πέρασε στον τελικό, όχι πως περιμέναμε κιόλας κάτι τέτοιο. Εδώ δεν πέρασε πέρσι η Ευρυδίκη, που είχε τραγουδάρα και θεωρούνταν και φαβορί και θα περνούσε αυτό που πολλοί το χαρακτήρισαν «του ύψους ή του βάθους »; Πέρσι όμως όταν δεν άκουσα το όνομα της Κύπρου να περνά στον τελικό, εκνευρίστηκα, φέτος αντίθετα γέλασα πολύ! Γέλασα, γιατί κατάλαβα τελικά πως, όπως διαμορφώθηκε πλέον ο διαγωνισμός, η Κύπρος ποτέ δεν θα περάσει σε τελικό, - Γιαννάκη Νικολάου σήμερα είπες και μια φορά κάτι σωστό !! - με όποιο τραγούδι και αν πάει, όποιον τραγουδιστή και αν στείλει. Διότι στον διαγωνισμό αυτό μετρούν όλα τα άλλα, εκτός από το τραγούδι! Ούτε και το θέαμα έχει τον πρώτο λόγο, όπως και αυτό αποδείχθηκε σιγά σιγά. Τα πάντα είναι δημόσιες σχέσεις, προσωπικότητα, διασημότητα και ταυτότητα. -Τα πάντα είναι σα να λέμε Καλομοίρα και αν η Καλομοίρα ήταν Ρωσίδα, να είστε σίγουροι ότι το ‘τρόπαιο’ θα ήταν δικό της αυτή τη στιγμή.-.Τα πάντα λοιπόν είναι η ταυτότητα· όχι η ατομική ταυτότητα ή η μουσική ταυτότητα, αλλά η εθνική ταυτότητα, διότι η μόνη περίπτωση να ακουστεί το τραγούδι σου, είναι το ποιός είσαι, ποιά είναι η χώρα σου. Πες μου το τραγούδι και τη χώρα σου και να σου πω το τύχη σου για το γιουροβίζιον· αν η χώρα σου είναι μικρή και με λίγο πληθυσμό ή είναι νησί ή μία από τις 4 χώρες που στηρίζουν τον διαγωνισμό, δεν έχεις στον ήλιο μοίρα,- εκτός και αν είσαι η Καλομοίρα, η οποία ούτε και αυτή βρήκε το 'μυστικό συνδιασμό' της νίκης, αφού, όπως είπαν και οι ειδικοί στην tv ‘ έπεσε θύμα του ανατολικού μπλοκ’ -, αν όμως η χώρα σου ανήκει στο λεγόμενο ανατολικό μπλοκ ή έχει εκατομμύρια μετανάστες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και αυτός που την εκπροσωπεί είναι και λίγο γνωστός σε αυτές τις χώρες, όπως ο Ντίμαν Μπιλάν, τότε κτύπησες τζακ ποτ, γιατί κάπως έτσι είναι οι πιθανότητες να κερδίσει κανείς άλλος αυτόν το διαγωνισμό. Ούτε το τραγούδι ούτε τα χορευτικά. Ούτε
οι ευρωπαϊκές περιοδείες ούτε τα βίντεο κλιπς είναι ικανά να σου δώσουν την πολυπόθητη νίκη. Αυτό λοιπόν κατάλαβα φέτος και δεν θύμωσα που η Κύπρος δεν πέρασε στον τελικό, αλλά αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι εμείς πρέπει να σταματήσουμε να πηγαίνουμε στον διαγωνισμό. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι ωραίο να κυματίζει η σημαία σου στο στάδιο μαζί με δεκάδες άλλες, είναι ωραία να επιμένεις στα ελληνικά και με το μπαγλαμαδάκι σου και πού ξέρετε, ίσως κάποτε που δε θα ασχολούμαστε και θα σταματήσουμε να είμαστε ‘μακάκες’, ίσως κάποτε γίνει κανένα θαύμα - λέμε τώρα- και το πάρουμε το 'τιμημένο'.....